VE DÜNYAYA GÖZLERİNİ AÇTIN

Günler böyle biribirini kovaladı. Sana zarar gelmesin diye tatil bile yapmadık o yaz. Derken sonbahar geldi, havanın en güzel olduğu zamalar. Derken doğum iznine çıktım. Doktorumuz seninle buluşma tarihimize 10 Aralık 2004 demişti. Erkende gelebilir diye de uyarmıştı bizi doktorumuz. Seni beklemeye başladık babanla heyecanla. 28 Kasım gecesi gelmek istediğini belirttin bize. O gece o kadar çok tekmeledin ki karnımı karın kaslarımın ağrıdığını hissettim. Belki de buna biraz da ben sebep oldum. O gece bilgisayar başında ingilizce çalıştım. Sende haklı olarak karnımda sıkıştın ve uyarmaya başladın ama ben hiç anlamadım ki seni :( 29 Kasım 2004 saat 01:20 de suyum geldi, çantamızı kaptığımız gibi Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesinin acilinde aldık soluğu. Kapıdan girer girmez hemşire "kaç haftalık" diye sordu. 38+3 dedim. Sandalye ile dogumhaneye çıkardılar beni. Babanla doğumhanenin kapısınmda ayrıldık. Çok kısa bir zaman sonra anneannen geldi yanımıza. Doktorumuzla doğum şeklini her konuştuğumuzda "herşeyin normal, normal olacak" derdi. Tabii bende her zaman normalden yanaydım, taaa ki suni sancı verip sancılarım başlayana kadar. Doktorumuza "nolur beni sezeyana alın" dediğimi çok iyi hatırlıyorum, belki de her anne gibi. Son dakika korkuları işte. Belirsizlik insanı böyle yapıyor sanıyorum. Doktorum ise bunun üzerine "SON ANDA VERİLMİŞ KARARLAR SAĞLIKSIZ KARARLARDIR" demisti. Ve odadan çıkıp gitti. Zamanla sancılarım çoğaldı ve epidural zamanı geldi çok şükür. Epidural yapıldıktan sonra hiç bir şey duymadım ve herşey o kadar güzel geçti ki. Doktor "buluşma zamanı doğum haneye gidiyoruz" dediğindeki heyecanımı hiç unutamıyorum. Sonunda 29 Kasım 2004 saat 16.10 da gözlerini dünyaya açtın. 3.650 kg ve 51 cm boyunla. En ilginç olan da doğduktan sonra hiç ama hiç ağlamaman. Seninle ilk defa göz göze geldiğimizde, sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibiydik.